To co mi się w postaci Punishera podoba, to prostota jego historii. Mafia zabiła mu rodzinę, więc teraz on zabija mafię. Po prostu opowieść o zemście, w której ci źli wreszcie obrywają tak, jak na to zasłużyli. Wszak Frank Castle jest byłym żołnierzem piechoty morskiej, więc tym razem gangsterzy zadarli z niewłaściwą osobą. Twórcy netfliksowego serialu zaproponowali jednak reinterpretację Punishera. Uwypuklili znaczenie faktu, że Frank Castle jest weteranem wojennym, eksploatując takie wątki, jak choćby zespół stresu pourazowego. To wciąż historia zemsty faceta, który stracił żonę i dzieci, ale także człowieka, który, jak wielu swoich towarzyszy broni, najpierw został wykorzystany przez swój rząd do odwalenia brudnej roboty, a następnie stał się zbędny, a nawet szkodliwy. Dlatego choć Punishera i Johna Rambo dzieli wiele różnic (i łączy jeden wspólny mianownik – ilość trupów ścielących się wokół obydwu panów) – w netfliksowej odsłonie postać grana przez Jona Bernthala znacznie bardziej przypomina bohatera granego przez Sylvestra Stallone’a.
Oglądając “Punishera” dostałem coś nieco odmiennego od tego, czego się spodziewałem. Nie będzie chyba wielkim spoilerem, jeśli zdradzę, że klasyczna historia Franka Castle’a, czyli brutalne i bezwzględne mordowanie brutalnych i bezwzględnych mafiozów bezpośrednio odpowiedzialnych za śmierć jego rodziny, została przez Netfliksa streszczona w pięciominutowym montażu scen łamania gangusom kości kołami ciężarówki i duszenia zbójów ich własnymi krawatami. Następnie przechodzimy do mrocznego, wypełnionego pustką życia mściciela, który porzucił już swoją, uosobioną przez strój z białą czachą, personę i próbuje resztkę swej marnej egzystencji spędzić wtapiając się w tłum, znikając. Castle, niczym klasyczny campbellowski heros, opiera się wezwaniom ku przygodzie i wypełnieniu swojego przeznaczenia, jakim jest mordowanie kolejnych przestępców, aż do momentu, gdy okazuje się, że już ukarani zabójcy jego żony i dzieci byli zaledwie narzędziem w rękach kogoś znacznie potężniejszego. By za bardzo nie zaspoilerować, powiem tylko tyle, że służby wywiadowcze USA i prane przez nie brudy odgrywają tutaj pełną rolę.
Przyznam, że część mnie jednak żałowała, że Punisher nie będzie po prostu rozwalał w klasyczny komiksowy sposób (przynajmniej w moim rozumieniu klasycznego komiksowego sposobu) tych mafiozów, którzy nadal chodzą w kapeluszach, palą cygara i jedzą spaghetti. Zamiast tego dostałem nieco bourne’owską intrygę i historię o samotnym wojowniku, który oprócz pomsty za rodzinę podejmuje walkę z establishmentem o honor swoich poległych towarzyszy broni i odrzuconych przez społeczeństwo weteranów. Ale część mnie oglądała dalej. Aż w oka mgnieniu obejrzałem cały sezon i zacząłem niecierpliwie sprawdzać, kiedy też zostanie na streamingowej platformie pojawi się kolejny.
Dlaczego? Ponieważ – damn you, Marvel! damn you, Netflix! – ten serial jest tak dobrze zrobiony. I nie chodzi tutaj tylko o dobry scenariusz, grę aktorską, zdjęcia czy ścieżkę dźwiękową. Choć nie widziałem dotąd żadnego marvelowsko-netfliksowskiego serialu, domyślam się, że nie schodzą one poniżej pewnego poziomu, jeśli chodzi o filmowe rzemiosło. Chciałem wiedzieć, co wydarzy się w następnym odcinku nie dlatego, że scenarzyści fundowali mi co chwilę emocjonujące cliffhangery, które – umówmy się – są siłą napędową współczesnej serialozy. Do oglądania kolejnych odcinków popychał mnie fakt, że obchodzili mnie główni bohaterowie. Scenarzystom udało się stworzyć niejednowymiarowe postacie, które wzbudzają w widzu autentyczne emocje. Z jednej strony rozumiemy motywy postępowania Franka Castle’a, jego wspólnika w zemście Davida “Micro” Liebermana czy pochodzącej z Iranu agentki Departamentu Bezpieczeństwa Krajowego Dinah Madani. Z drugiej zaś strony są to postacie na tyle złożone, że nie zawsze jesteśmy w stanie przewidzieć ich następny ruch. Czyli, w sumie twórcy “Punishera” zapewniają nam to, co powinna zapewniać nam każda historia, ale bardzo często… no cóż, nie zapewnia nam tego. Nawet czarne charaktery, choć wciąż są – w superbohaterskim, komiksowym stylu – nieco przesadzonymi geniuszami zła, nie są postaciami jednowymiarowymi.
Widz, który sięgnie po Punishera z chęcią oglądania porządnej rozwałki, z pewnością otrzyma jej dużą dawkę, czasami o stopniu brutalności, który zaniepokoiłby nawet Quentina Tarantino. Kto chce dobrego serialu sensacyjnego, na pewno nie będzie rozczarowany, a jednocześnie otrzyma – pomijając już przewijające się wątki wojennej traumy i wyobcowania – chwytającą za serce historię o stracie, rozłące, tęsknocie, rodzinie. Twórcom udało się bowiem przydać całej tej przemocy jakiejś głębi. O ile scenarzyści i reżyserzy nie poświęcili zbyt wiele ekranowego czasu rodzinie Franka (pojawia się ona niemal wyłącznie w impresyjnych obrazach prześladujących sny tytułowego bohatera), to w pewnym sensie dzięki partnerowi Punishera – Micro, zyskujemy wgląd w duszę człowieka, który stracił rodzinę. David Lieberman mógłby być wyłącznie nerdem, stukającym w klawiaturę kompa facetem w fotelu, a jest chyba postacią z całego serialu najbardziej przyciągającą. I pozwalająca zrozumieć także Castle’a. I choć nie uważam, że Punisher – szczególnie w erze masakr dokonywanych przy użyciu broni palnej – powinien być wzorem do naśladowania dla kogokolwiek, to niezależnie od tego, jak go oceniamy, możemy przynajmniej zrozumieć, co tak naprawdę nim kieruje.
Oczywiście podobnych wątków rodzinnych w serii filmów o Johnie Rambo raczej nie uświadczymy. Ale jeśli interpretować Rambo jako opowieść o człowieku przenicowanym na maszynę do zabijania, która obraca się przeciwko swoim twórcom i postanawia wykorzystać jedyny talent jaki posiada, talent do rozwałki, by chronić słabszych, to Punisher w wykonaniu Netfliksa staje się Rambo, który po wieloletniej tułaczce po krajach dalszego i bliższego Wschodu powraca do Ameryki.
Scenarzyści serialu poświęcili wątkowi zespołu stresu pourazowego sporo miejsca, podkreślając, że z powodu wojennej traumy cierpi także sam Frank Castle. To tylko wzmacnia w moim odczuciu jego podobieństwo do Rambo. Ale czy Punisher jest mniej czy bardziej wierny komiksowemu pierwowzorowi, czy jest mniej lub bardziej podobny do innego, jakże charakterystycznego bohatera popkultury, to poświęcony mu serial jest niewątpliwie wart obejrzenia. Choć – to także nie będzie chyba żaden spoiler – cały sezon jest praktycznie zamkniętą historią, niemal wszystkie wątki są w satysfakcjonujący sposób rozwiązane, jestem ciekaw kolejnej serii. Bo interesuje mnie, co stanie się dalej z bohaterami, których polubiłem, choć są dalecy od ideału.
Rogalopolis 
One comment