Nie macie tak, że jak już wykupiliście dostęp do jakiegoś serwisu streamingowego, to nagle zaczynacie korzystać tylko i wyłącznie z contentu, który się na nim znajduje? Nie chcę tutaj wchodzić w rozważania, jakie są powody, dla których my – konsumenci wszelakich dóbr kultury – tak się zachowujemy, ale jednego jestem (prawie) pewien, to jest postępujący trend. Na przykład niedawno koleżanka powiedziała mi, że już właściwie nie ogląda seriali, których nie ma na Netfliksie. Ja z kolei przyłapuję się na tym, że coraz częściej rezygnuję ze słuchania płyt, których nie ma na Spotify. Też tak macie? Nie? Nieważne! I tak od tej pory będę Wam regularnie serwował wpisy w moim nowym cyklu zatytułowanym “Fajne albumy, których nie ma na Spotify”. Tak, abyśmy nie pomijali wartościowej muzyki tylko dlatego, że (z różnych powodów) nie znalazła się (jeszcze) w serwisach streamingowych. Na pierwszy ogień idzie Rollins Band i ich najbardziej chyba znana płyta “Weight“.
“Weight” to kwintesencja tego, za co lubię Rollins Band. Ciężkie, ale melodyjne bluesrockowe riffy kontrastują tutaj z hałaśliwym skandowaniem wokalisty. Ale kontrast ten nie razi. To nie jest jeden z tych (niestety częstych) przypadków, w których zespół gra świetnie, a jedynie wokalista nie umie śpiewać i wszysko psuje. Henry Rollins i instrumentaliści doskonale sie tutaj uzupełniają, łącząc punkowy bunt z muzycznym kunsztem rodem z Berklee Collage of Music w zaskakująco spójną całość. Jak numerze “Liar“, który uważam za jedno z największych arcydzieł muzyki popularnej. Ten numer godzi jazz z heavy metalem, melodeklamację z wrzaskiem, muzykę z teatrem i robi to w sposób absolutnie niewymuszony. Bo łączenie jazzu z metalem i muzyki z teatrem brzmi mega pretensjonalnie, ale nie w wykonaniu Henry’ego Rollinsa, bo Henry Rollins to czysty, nieskażony rock and roll.
Rogalopolis 
One comment